§ تشخیص دیابت به لحاظ آزمایشگاهی :
1- آزمایش A1C ( مهم ترین) : A1C دریک فرد سالم کمتر از 6.5 است ولی در فرد دیابتی بالاتر ( 7-7.5 ) است.
2- اندازه گیری قندخون ناشتا (FPG): درفرد سالم 70-110 میلی گرم در دسی لیتر و درفرد دیابتی بالاتر است.
3- اندازه گیری گلوکز پس از غذا: در فرد سالم کمتر از 180 میلی گرم در دسی لیتر.هرچه از180 تا200 بالاتر باشد،یعنی مقاومت به انسولین شدیدتر.
4- آزمایش ادرار : در ادرار فرد دیابتی قطعا گلوکز دیده میشود. درحالیکه در ادرار فرد سالم گلوکز وجود ندارد.
§ اصول تشخیص دیابت:
1 - وجود علائم کلاسیک دیابت: پرنوشی-پرادراری-کاهش وزن سریع-وجود کتون در ادرار- غلظت پلاسمایی قند حداقل 200 mg\dL
2 - HBA1C> 6.5 3 - FPG ≥ 126 mg\Dl 4 - در تست تحمل گلوکز(تجویز 75 گرم گلوکز) سطح پلاسمایی قند در یکی از زمانهای 0.5 و 1 و 1.5 ساعت بعد تجویز گلوکز حداقل 200 بوده و بعد از 2 ساعت نیز بالاتر از 200 باشد.
§ درمان ها : دیابت نوع1 : فقط انسولین
دیابت نوع2 : هدف درمان افزایش ترشح انسولین است: تجویز داروهای افزایش دهنده ترشح انسولین و افزایش دهنده حساسیت سلول ها به انسولین
درمان اولیه : 1- تعدیل رژیم غذایی 2- ورزش و افزایش تحرک 3- ترک سیگار و الکل درمان نهایی: انسولین
درمان های خوراکی : در دیابت نوع2 از خانواده های متفاوتی هستند که سردسته آنها متفورمین است.
1 – بی گوانیدها: متفورمین از این خانواده است. داروی بسیارمفیدی است چون تنها دارویی است که حساسیت سلولها را به انسولین افزایش میدهد.
2 – سولفونیل اوره ها: شامل داروهای گلیبن کلامید و گلی کلازید – عیب بزرگ: باعث شوک هایپوگلایسمیک میشوند چون ترشح انسولین را زیاد میکنند.
گلیبن کلامید نسبت به گلی کلازید شوک های هایپوگلایسمیک بیشتری را در انسان باعث میشود.
3 – تیازولیدین دیون ها (TZDها): شامل داروهای پیوگلیتازون و روزیگلیتازون - ترشح انسولین را زیاد میکنند.
4 – داروی آکاربوز: آنزیم گلایکوزیداز روده(مبدل کربوهیدرات ها به گلوکز) را مهار میکند. در کل در دوز دارویی خیلی خوب جواب نداده به 2 دلیل:
1 – گلایکوزیداز چندان آنزیم مهم و کلیدی نیست 2 – خیلی از این ترکیبات کربوهیدراتی باعث نفخ و اسهال در افراد میشدند.
